Եղիշե Չարենց

Պարույր Սևակ

Ավետիք Իսահակյան

Wild Animals

Two peolple are going hunting. one sais to another lets kill the bear, wolf, and the fox. the other one sais no let them live we will earn a lot of money.they kill one rabbit and they go home. One hour later when they are having dinner at home they hear children's crying. they jump outside to see what happened and the saw that the bear , the wolf, and the fox are trying to snick into the house from the window to eat the children.The hunter sais to the other one now you see why I wanted to kill them.

Գուրգեն Մահարի Կենսագրություն

Կենսագրություն
  Այդ երիտասարդ Գուրգեն Մահարի էր: Նրա իսկական անունը Գուրգեն Աճեմյան էր: Ծնվել էր Վան քաղաքում 1903թվականին և մինչև Առաջին համաշխարհային պատերազմն ու հայոց Ցեղասպանությունը ապրել էր շատ թե քիչ անհոգ մանկություն: Բայց պատերազմը փոխեց ինչպես ամբողջ արևմտահայության, այնպես էլ վանեցիների ճակատագիրը: Երբ թարքերը հարձակվեցին Վանի վրա, նրանք քաջաբար պաշտպանվեցին մինչև ռուսական զորքերի և հայ կամավորների Վան հասնելը և փրկվեցին կոտորածից: Բայց հետո ռուսական զորքերը նահանջեցին, նրանց հետ ստիպված Վանից հեռացան և վանեցիները: Գուրգենը ճանապարհին կորցրեց իր հարազատներին և ուրիշ փախստականների հետ հասավ Արևելյան Հայաստան: Այստեղ նա ապրեց որբանոցներում, հետո գտավ կենդանի մնացած մորը և մյուս հարազատներին: Տատը, որին այնքան սիրում էր, մահացել էր գաղթի ճանապարհին: Հետո Մահարին սիրով ու հումորով տատի մասին պատմում է իր «Մանկություն» վիպակում: 

Ինձ դուր եկած հատվածը.
 Գուլպան ձեռքին, նա արագ-արագ գործում էր, տող-տող ասում յուրօրինակ եղանակով, և ես կրկնում էի.

Դու անթառամ ծաղիկ ես,
Վարդի նման հոտով ես,
Փունջ մանուշակ ազնիվ ես,

Աստվածածին մեղա քեզ…

Գուրգեն Մահարի 

Գուրգեն Մահարին իր մանկության մեծ մասը անցկացրել է իր տատիկի հետ:Գուրգեն Մահարին հումորասեր էր,հետաքրքրասեր էր:Նա նույնիսկ իր տատիկի անունը վերլուծեց հետաքրքրասիրությունից:Նա իր կյանքում մեծ մարդ դարձավ:Իմ կարծիքով,որ բոլոր երեխաները այսպիսին լինեն մեր ազգը ավելի և ավելի կբարելավեր:

Համո Սահյան

Պապը
էջ 8

Իմպապը տնկել է
Մեր գյուղի շիվերը,
Իմ պապը պայտել է
Մեր գյուղի ձիերը:
Իմ պապը մեր գյուղի
Պատերը շարել է
Եվ բոլոր կամերը
Մեն-մենակ քարել է:
Ջրել է իր այգին,
Ու մարգը բահել է,
Եվ արդար քրտինքով
Իր տունը պահել է:
Իմ պապը վարել է,
Իմ պապը ցանել է,
Իսկ հնձի ժամանակ
Ձեռքի մեջ մանգաղի
Դաստակը ցավել է:
Իմ պապը հողի հետ
Խորհել ու խոսել է,
Ամպի հետ արտասվել,
Ջրի հետ հոսել է…
Մի օր էլ, երբ հանկարծ
Ծալվել են ծնկները,
Զարմանքից քարացել,
Ամոթից շիկնել է:
Թողել է նա մաճը
Եվ շունչը պահել է,
Եվ հետո քրտինքը
Ճակատին պաղել է:
Եվ պապը ակոսում
Պառկել ու քնել է,
Խառնվել այն հողին,
Որ իրեն սնել է:

Մաշված այն կածանի
էջ 20

Քարափների կողին ու ծնկների վրա:
Իմ առաջին սիրո առասպելը մնաց
Առուների կապույտ շրթունքների վրա:

Հիմա, երբ հոգնած կամ հարբած եմ լինում՝
Ամպի նման նստած բարձունքների վրա,-
Առուներ ու կածան հանկարծ լաց են լինում
Իմ այն մաքրամաքուր արցունքների վրա:

Եզը
էջ 7
Մի մեծ գերդաստան նրա հույսին էր,
Գարունը բացվեր` լուծը ուսին էր,
Ճակատին շարմաղ լիալուսին էր,
Եզն այսպիսին էր:
Եզը գութանի գութն ու գրգիռն էր,
Ոգու կորովն ու արյան թրթիռն էր,
Ուղեծիր հանող նրա հրթիռն էր...
Ճակատագիրն էր:
Եթե բախտը կար, եզը միջուկն էր,
Օջախի ծուխն էր, նախիրի շուքն էր,
Նա շինականի միակ նեցուկն էր,
Նրա բազուկն  էր:
Երբ որ ճիպոտը կողին  շաչում էր,
Նա ինքն իրենից բուսնում, աճում էր,
Ինքն իրեն տիրում ու նվաճում էր,
Եզ էր, քաշում էր:
Եզան կերածը դարման ու սեզ էր.
Ինքը բարության քայլող մի դեզ էր,
Համառ էր, բայց և խոնարհ ու հեզ էր,
Ինչ աներ, եզ էր:
Օրը թեքվում է, ու ես մթնում եմ,
Ե'րգ իմ, գութա'ն իմ, ե'զ եմ, քրտնում եմ,
Ինքս իմ ստվերից մեկ-մեկ խրտնում եմ,
Բայց դեռ տքնում եմ...

Ինչից է որ Հայաստանում
էջ 24
Ինչից է որ Հայաստանում
Ջրերը չեն հանգստանում
Այլ քարե-քար ընկած այսպես,
Հնուց ի վեր, գժվածի պես,
Շարաչում են կիրճերն ի վար,
ԵՎ ճչում են տագնապահար:

-Ինչպե՞ս, ինչպե՞ս հանգստանան
Երբ հայրենի լեռների մեջ
Նրանք չունեն ապաստարան...
ԵՎ գնում են ապաստանում
Հեռու՜-հեռու՜ տափաստանում:

Ժողովրդական Արվեստի թանգարան

Տես այստեղ

Я Себастаци

Пасха

Древнее время[править | править вики-текст]

Песах (еврейская Пасха) в иудаизме празднуется в память Исхода изЕгипта^[6]. Название праздника Пе́сах (ивр. ‏פסח‏‎‎‎) — «миновал», «прошёл мимо» связано с событием, когда, совершая последнюю из десяти казней египетских, Бог убил в Египте всех первых по старшинству детей, и у людей и у животных, кроме первенцев иудеев, жилище которых он различил по условному знаку (крови агнца на косяке двери) и прошёл мимо:

А Я в сию самую ночь пройду по земле Египетской и поражу всякого первенца в земле Египетской, от человека до скота, и над всеми богами Египетскими произведу суд. Я Господь. И будет у вас кровь знамением на домах, где вы находитесь, и увижу кровь и пройду мимо вас, и не будет между вами язвы губительной, когда буду поражать землю Египетскую. И да будет вам день сей памятен, и празднуйте в оный праздник Господу во все роды ваши; как установление вечное празднуйте его.Исх. 12:12-30

В память об этих событиях в Иерусалиме предписывалось совершить ритуальное заклание однолетнего ягнёнкамужского пола, без порока, которого следовало испечь на огне и съесть полностью, не преломив костей, сопресноками (мацой) и горькими травами в семейном кругу в течение пасхальной ночи (Исх. 12:1-28, Чис. 9:1-14). После разрушения Храма в Иерусалиме ритуальное заклание стало невозможным, поэтому во исполнениебиблейского предписания иудеи в Песах едят опресноки и горькие травы^[7].

Раннее христианство[править | править вики-текст]

Воскресение. Символическое изображение. Крышка саркофага.Музей Пио-Кристиано, Ватикан

После Пятидесятницы христиане начали совершать первые богослуженияЕвхаристии, посвященные воспоминанию смерти Иисуса Христа. Литургиисовершались как Тайная Вечеря — Пасха страданий, связанная с Крестной смертью. Таким образом, Пасха стала первым и главным христианским праздником, обуславливающим как богослужебный устав Церкви, так ивероучительную сторону христианства^{[источник?]}.

Епифаний Кипрский полагал, что Пасха особым образом праздновалась укоринфян, так как апостол Павел писал им: «Пасха наша, Христос, заклан за нас. Посему станем праздновать (έοσταζωμεν) не со старою закваскою…» (1Кор. 5:7). По мнению современных исследователей, эти слова апостола не дают основания утверждать, что у коринфян существовал при апостолах особый праздник Пасхи, так как ближайшие к апостолам отцы церкви не упоминают о каком бы то ни было годичном празднике Пасхи, празднуемом в один специально избранный период или день^{[источник?]}.

Շնորհավոր Սուրբ Ծնունդ

Հայաստանի ազային պատկերասրահ

Տես այստեղ

Եղիշե չարենց «Պոեզոզուռնա» գրքից

ԵՐԵՎԱՆ

Ես ոչի՛նչ, ոչի՛նչ չգիտեմ։

Բայց կարող եմ ես, պոետ,
Երգերիս մատներով երկաթե
Ձեր կակուղ սրտերը շոյել։
Կարող եմ, եթե սիրտս ուզե,
Կտրելով վերստեր անթիվ,
Երկարել դեպի սիրտը ձեր
Տողերիս լուսե գերանդին։
Ես կարող եմ, որպես նետաղեղ,
Թե կուզեք՝ ե՛րգս թեքել
Եվ թողնել, որ նա, հոտավետ,
Ձեր դեմքին երազներ թքե...

Բայց ի՞նչ,
Ի՞նչ դրանից...
Միևնույնն է՝ սրտիս կիջնի
Ձանձրույթը, որպես գրանիտ
Ու թախիծը՝ պար ու դժնի։

Օ, գիտեմ, որ սիրտս հետո,
Որպես հին մի, բեկված Թերսիդես—
Իր թունոտ բողոքի նետով
Զարկելու է թե ինձ, թե ձեզ...

Արամ Խաչատրյանի թանգարան

Տես այստեղ

Ալեքսանդր Սպենդիարյան

Տես այստեղ

Վահան Տերյան բանաստեղծություններ

Կարդալ «Մթնշաղի անուրջներ» ժողովածուի բանաստեղծությունները:
Ընտրել դուր եկած բանաստեղծությունները`

• ամենահուզիչ
• ամենատխուր
• ամենաանհույս
• ամենաերազկոտ

ՓՈՂՈՑԻ ԵՐԳԸ

Ամենատխուր

Պատուհանիս տակ լալիս է կրկին
Թափառիկ երգչի երգը ցավագին,—
Տխուր այդ երգը վաղուց եմ լսել,
Կարծես թե ե՛ս եմ այդ երգը հյուսել,
Կարծես թե ե՛ս եմ լալիս այդ երգում,
Կարծես թե քե՛զ եմ կարոտով երգում։

ԱՇՈՒն

Ամենաանհույս

Մեգ է, անձրև ու մշուշ
Իմ այգում մերկ,
Դառը թախիծ ու վերհուշ, —
Անվախճան երգ։

Հողմն է լալիս թփերում
Մերկ ու վտիտ.
Ցուրտ է, խավար է հեռուն
Եվ անժպիտ։

Սիրտըս թախծոտ ու խոցոտ,
Հոգիս հիվանդ, —
Ո՞վ արևոտ ու բոցոտ
Կըվառե խանդ։

Տունըս ավեր ու խավար՝
Օրըս անլույս,
Ո՞վ կըվառե ոսկեվառ
Երազ ու հույս....

Աշուն

Վահան Տերյան

Ամենաերազկոտ

Ոսկեհանդերձ եկար և միգասքող,

Տխուրաչյա աշուն, սիրած աշուն.

Տերևներիդ դանդաղ թափվող ոսկով,

Մետաքսներով քնքշաշրշյուն:

Նայվածներով խորին, եկար ներո՜ ղ,

Եկար կրկին գերող, խորհրդավո՜ր.

Եկար հուշիկ, անչար ավաղներով,

Օրորներով ամենօրոր:

Քո արևին հատնող և քո երգին, երգին,

Եվ շրշյունիդ փափուկ, և բեկումիդ – ողջո՜ւյն.

Օ՜, հարազա’տ, սիրա’ծ, եկա՜ր կրկին,

Իմ քնքշագի՜ն աշուն…

ՀԱՅՏՆՈԻԹՅՈԻՆ

Գարնան անուշ աղմուկով,
Գարնան երգով դու եկար.
Փայլով, փառքով ու շուքով,
Խնդությունով խելագար….

Սիրտըս անուշ խոցեցիր
Արևավառ քո սրով,
Սև օրերըս այրեցիր
Գեղեցկությամբ ու սիրով։

Սիրտըս լիքն էր մութ մեգով,
Սիրտըս թույլ էր ու տկար,—
Գարնան անուշ աղմուկով,
Գարնան երգով դու եկար…



Ամենահուզիչ

Սարի ետևում շողերը մեռան.
Անուշ դաշտերը պատեց կապույտ մեգ.
Տխուր երեկոն զարկել է վրան.
— Սիրտըս կարոտով կանչում է քեզ՝ ե՛կ։

Խորհրդավոր է երկինքն երազուն.
Վարսաթա՜փ ուռի, դողդոջո՜ւն եղեգ.
Արծաթ խոսքերով աղբյուրն է խոսում.
—Սիրտըս կարոտով կանչում է քեզ՝ ե՛կ։

Ծաղիկներն ահա քնքուշ փակվեցին,
Բացվեցին երկնի ծաղիկներն անհաս.
Սև տագնապները իմ սիրտը լցրին.
— Արդյոք ո՞ւր ես դու, իմ անուշ երազ։

Սիրտ իմ, այդ ո՞ ւմն ես դու իզուր կանչում,
Տե՛ս՝ գիշերն անցավ, աստղերը մեռան,
Մենավոր իմ սիրտ, մոլորված թռչուն,
Կարոտիդ կանչը չի հասնի նրան...

Հովհաննես Թումանյանի Կյանքը

1888 թվականին, տասնինը տարեկան հասակում, Թումանյանն ամուսնանում է տասնյոթամյա Օլգա Մաճկալյանի հետ^[7]։ Նրանք ունեցան 10 երեխա՝ Մուշեղ (1889-1938), Աշխեն (1891-1968), Նվարդ (1892-1957), Արտավազդ (1894-1918), Համլիկ (1896-1937), Անուշ (1898-1927), Արփենիկ (1899-1981), Արեգ (1900-1939), Սեդա (1905-1988), Թամար (1907-1989)^[8]։

Կոմիտասի Թանգարան-Ինստիտուտ

Կոմիտաս

Բալլադի մասին

Բալլադը քնարա-վիպերգական բանաստեղծություն է, որի մեջ ավանդական, պատմական կամ այլ թեմայով ստեղծված սյուժեն ծավալվում է հեղինակի հույզերի և խոհերի բացահայտմանը զուգընթաց։

Միջին դարերերում եվրոպական երկրներում (Իտալիա, Ֆրանսիա) բալլադ կոչվում էին երգի ու պարի ուղեկցությամբ կատարվող քնարական բանաստեղծությունները, որոնք հատուկ տաղաչափական կառուցվածք ունեին։ Բալլադը մեծամասամբ բաղկացած էր 28 տողից և ուներ կառուցվածքի կայուն ձև (երեք ութտողանի տներ և վերջում մեկ քառյակ, որոնց մեջ գործ են ածվում միևնույն հանգերը և կրկնվում է միևնույն եզրափակիչ տողը)։

Աղբյուրը՝Վիիպեդիա

Հովհանես Թումանյան Հայոց Վիշտը

Հայոց վիշտը անհուն մի ծով
Անհուն մի ծով ահագին
Են սև ծովում տառապելով
Լող է տալիս իմ հոգին

Մեկ զայրացկոտ ծառս է լինում
Մինչ երկինքը կապուտակ
ՈՒ մեկ հոգնած սուզվում իջնում
Մինչ խորքերը անհատակ

Ոչ խորքերն է գտնում անվերջ
ՈՒ ոչ հասնում երկնքին
Հայոց վիշտի մեծ ծովի մեջ
Տառապում է իմ հոգին

My profession

I would like to become a judge. I know it is very hard work to be good judge. I know it’s a long way to go for me still. But I decided to become a judge no matter how hard it is. I have to study , and read a lot.

My day

I wake up in the morning and wash my hands and face and go to school. We do our classes we play with friends and then we go home.At home I spend time with my brother then we eat lunch together that my grandmother makes.She cooks very well we like to eat whatever she makes.Then we go outside to play and ride bysicle. After when our parents come from work we all together have dinner watch some movie, talk a little bit. Then I do my homework and then go to bed.

My school

I am lerning in Mkhitar Sebastaci school. It is very beautiful school.It has three tax.It is very beautiful and comfortable building.It has many large and light classes.There are large scoolyard and beautiful garden.There are playgraund  behind our school.

”My alien friend”

Few years ago we went to our friend’s house in the village and stayed there for two weeks. It was summer we were on vacation. All day long we were running around the village , climbing the trees and having a great time.One evening we were sitting in a balcony and having tea I saw shadows behind the tree in front of me.I got up and went after the shadow , then I heard someone talking to me , asking me questions. There was a shadow of a little boy standing in front f me and talking to me. Me and my friend shadow became good friends . I would go down next to the tree every evening and we used to chat about long hours together. And since then my freind comes visits me once in while. There are lot of interesting things my friend told me. But I can’t tell you because it’s our secret!

Առաջին ձյուն

Ես առավոտյան արթնացա  և ինչ տեսնեմ ձյուն է գալիս: Ես աչկերիս չհավատացի աչկերս բացեցի փակեցի նոր հավատացի, որ ձյուն է գալիս: Ես շատ ուրախացա և արագ եկա դպրոց բոլորս միանգամից ուրախացանք:

Ամանորյա պատմություն

Ամանոր էր. որդին պատշգամբի մոտ էր, նայում էր խոճկորներին:Հայրն եկավ՝ նրան դաստիարակելու:Աղջիկը փուչիկով խաղում էր, նրա մայրը բաճկոնը հագավ և գնաց

խանութ:Որդին խղճում էր խոճկորներին, որ նրանք այս ցրտին դուրսն էին:Եկավ գիշերվա ժամը 12:00-ը:  Որդին և աղջիկը ուրախացել էին, որ այսպես հրաշք կատարվեց, նրանց երազանքները իրականցավ:Նրանք հարգում էին միմյանց:

Ձմեռվա պատմություն

Ձմեռ է  դրսում ցուրտ ներսում տաք-տաք փաթիլները մեղմ թավում էին գետնին:Ծառերը ցրտից փշաքաղվել էին իսկ էս Վազգենը տանը տաքուք տաքուք նստած էր:Կատուները չգիտ էին, որտեղ ցրտից պաշպանվեն ուտելիք չունէին տուն չունէին:Ախ ինչու է այդպես:Ամպերը մթագնել էին խավարել էին մի ապաղաղ ձյուն էր գալիս ախ ձմեռ ձմեռ...

Մարդ պետք է ավելի ներողամիտ լինի

Սովորական առավոտ էր բոլոր մարդիկ գնում էին աշխատանքի:Մի մարդ արագ-արագ քայլում էր և  պատահական մի մարդու ուսին կպավ: Այդ մարդը նրան ասաց, որ դիտավորյալ է կպել իրեն:Այդ մարդն իր ընկերներին կանչում է և ն ծեծում  նրան, քանի որ  նա մենակ էր, իսկ նրանք՝ շատ : Տղան վերջում ասաց մարդիկ մի քիչ պետք է ներողամիտ լինեն:

Պատմություն

Հանրապետություն- Պետական կառուցվածքի ձև, որի ժամանակ իշխանության գերագույն մարմիններն ընտրվում են որոշակի ժամանակով:

Կայսրություն- Կայսրությունը այն միապետությունն է, որտեղ ապրում են մի քանի ազգեր:

Հռոմի դիցաբանությունը աստվածների, կիսաստվածների և հերոսների մասին է: Այնտեղի գլավոր աստվածներն էին` Յուպիտերը(ասվածների հայրը) և Յունոնան(Զևսի հայրը և աստվածների մայրը): Կիսաստվածները նրանք են, ովքեր ծնվել են մարդուց և աստուց:Հերոսները այն մարդիկ են, ովքեր սխրագործություններեն անում:

Իմ առաջին ֆլեշ վիդեոն

Տես այստեղ